უი, სულ არ გეტყობა!

იცით თუ არა, რა არის მეზოთერაპია? ათი წლის წინ არც მე ვიცოდი. წელს კი, რაღა დაგიმალოთ და უცხო სიტყვათა ლექსიკონის წყალობით საფუძვლიანად შევისწავლე. ერთ-ერთ ვებ-გვერდზე განმარტებასაც გადავაწყდი და ინფორმაციულ ვაკუუმში რომ არ გამყოფოთ, თქვენც გაგიზიარებთ, რომ მეზოთერაპია: ,,ეს არის კანისა და კანქვეშა ცხიმოვანი ქსოვილის მკურნალობის მეთოდი და ნიშნავს კანის ზედაპირულ შრეში ცალკეული პრეპარატებისა ან სპეციალური კოქტეილის შეყვანას. კოქტეილი შეიცავს ბიოლოგიურად აქტიურ ნივთიერებებს, მცენარეულ ექსტრაქტებსა და ვიტამინებს, რაც ძალზე დადებითად მოქმედებს კანის სტრუქტურაზე“. ადამიანურ ენაზე რომ ვთქვათ, მეზოთარეპია ხელს უწყობს კანის გაახალგაზრდავებას, ბოტოქსისაგან განსხვავებით, ხელშეუხებელს ტოვებს ჩვენს მიმიკას და რეკომენდირებულია მათთვის, ვინც აგერ უკვე მერამდენე მტკიცე ნაბაჯით გადააბიჯა სანუკვარ 30 წელს!

ესთეტიკური მედიცინა დღეს ისე მჭირდება როგორც არასდროს, მაგრამ ლიპოსაქციისა და სხეულის კორექციის მეთოდებზე წერა, აბა, რა ჩემი საქმეა? 90-იან წლებში ყველა შენობის პირველ სართულზე, სახინკლე ან საკომისიო მაღაზია იხსნებოდა, დღეს კი მათ ადგილას თანამედროვე ნავაროტებით აღჭურვილი ცენტრებია, სადაც გნებავთ გაგახდუნებენ და გნებავთ - გაგასუქებენ, გაგიკეთებენ მონიკა ბელუჩის ძუძუებს და ანჯელინა ჯოლის ტუჩებს, ჩაგსვამენ შოკოლადის კოლბაში და ნემსის ერთი ჩხვლეტით საშივილიშვილოდ დაგიფიქსირებენ სახის ინფანტილურ გამომეტყველებას. მოკლედ, არ არის ეს ყველაფერი არც ჩემი და არც ამ სტატიის საქმე.

მეზოთერაპიის ბრალია თუ არა, არ ვიცი, მაგრამ ფრაზა ,,უი სულ არ გეტყობა“, რომელიც ჩემი ასაკის გაგების პასუხად მესმის, სულ უფრო აქტუალური ხდება. ამიტომაც დავფიქრდი, რა ასაკია ასეთი, რომელიც უნდა მეტყობოდეს, იქნებ მემუარების წერის დროც არის უკვე? გადავწყვიტე მეზოთერაპია იქამდე გავიკეთო, ვიდრე ეს უხსენებლი ასაკი დამეტყობა, ხოლო მემუარების წერას რაც შეეხება მგონია, რომ ჯერ მაინც შორს ვარ, შორს თუ არა - ერთი მსუყე ათწლეული ნამდვილად მაშორებს ,,შავით თეთრზე აღწერილ ჩემს რთულ, მაგრამ საინტერესო ცხოვრებას“.

მეზოთერაპიაზე ფიქრმა აშკარად სითამამდე შემმატა, ამაში თავადაც დარწმუნდებით თუ კითხვას განაგრძობთ. სინამდვილეში მეზოთერაპია არაფერ შუაშია, ასაკია თავი და თავი. აღმოჩნდა, რომ როდესაც მის განსაზღვრულ ნიშნულს აღწევ, წარსულის უხერხული მომენტების აღარ გცხვენია, მათ გამო აღარც წითლდები და მეტიც - შეგიძლია ისინი თამამად გაუზიარო სხვას.

რა არის სირცხვილი და რა არა, შეცდომა იყო თუ პრაგმატული ნაბიჯი, თავად განსაზღვრედ მე უბრალოდ თხრობას ვიწყებ.

სერიიდან რისი მცხვენია, უფრო სწორად რისი მცხვენოდა, საპატიო პირველ ადგილს ჩემი ასევე პირველი, მაგრამ ამავე დროს გაუაზრებელი სიყვარული იკავებს. ის საბავშო ბაღში მეწვია. გოგა ბარბაქაძე ერქვა იმ ყმაწვილს, რომელიც მას მერე აღარასოდეს მინახავს. მასთან დაკავშირებით ორი სცენა მახსენდება. პირველი საბავშო ბაღში ხდება: ვდგები მივდივარ და ვკოცნი, ის კი საშინლად შეწუხებული ჩემი სითამამით ცდილობს თავი დამაღწიოს. როდის, როგორ ან რის გამო შემიყვარდა, კოცნამდე ან კოცნის შემდეგ რა ხდება, ჩემმა ტვინის ,,მემორი ქარდმა“ არ შემოინახა. მეორე სცენა სახლში, კერძოდ კი სამზარეულოში ვითარდება: ვსხედვართ მე დედა და მამა, დედა კი მეუბნება: ლიკუნა, დედიკო, სირცხვილია, გოგომ ბიჭს არ უნდა აკოცოს!

სირცხვილი მატერიალური ფორმით პირველად სწორედ ამ დღეს ვიგრძენი. ეტყობა ამ ამბავმა ჩემზე ისე იმოქმედა, რომ მომდევნო ათი წელი ბიჭებისკენ საერთოდ არ გამიხედავს, სკოლას ისე ვამთავრებდი, ერთი ბიჭიც კი არ მომწონებია. ამ ისტორიის დასკვნა ის არის, რომ ჩემი ინიციატივით ბიჭისთვის არასოდეს მიკოცნია, არა და რომ მეკოცნა, ვინ იცის, როგორი რომანტიკული ისტორიის გმირი ავღმოჩნდებოდი. მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ არ არის სირცხვილი, როდესაც გოგო თავისი ინიციატივით კოცნის ბიჭს.

გამართლებით არც მეორე სიყვარულის დროს გამიმართლა, რომელიც მართლა ზუსტად 10 წლის შემდეგ მეწვია. ამის შესახებ ერთხელ უკვე დავწერე: ,,როდესაც პირველად შემიყვარდა 15 წლის ვიყავი. კარგად მახსოვს ის დღე: ქუჩაში ვსეირნობდი და რუსი მომღერლის ანჟელიკა ვარუმის სიმღერას „Ля, Ля, Фа – эти Ноты“-ს ვღიღინებდი. უცებ „ის“ დავინახე და ცხოვრებაში პირველად გულში „ლიფტი“ ვიგრძენი. ასეთი რამ (ერთი ნახვით შეყვარებას ვგულისხმობ) არც მანამდე და არც მერე აღარ დამმართნია, გულში ლიფტს ჰგავდა და თავში ფეიერვერკს.“. გულში ლიფტით და თავში ფეიერვერკით რამდენიმე წელი ვიცხოვრე. მე 15 წლის ვიყავი, ის კი 25, ის არაყას სვამდა მე კი ჯოხიანი კამფეტით ხელში ვუვლიდი წრეებს, ის ესპანეთის ფანი იყო, მე კი მერაია კერის საოცარ სიმღერას ვაჭყავლებდი მთელ ხმაზე, მას გრძელი თმა ჰქონდა (რაც მის ინდივიდუალურიბასა და გამორჩეულ სტილს უსვამს ხაზს, რა თქმა უნდა), მე კი ჯინსის შორტებითა და ზოლიანი ,,კაპიშონიანი მაიკით“ ვეპრანჭებოდი. დასკვნის გაკეთებაც არ ღირს მგონი, ისედაც გასაგებია ყველაფერი.

სირცხვილის სერიიდან კიდევ ერთი ისტორია მახსენდება, არც 5 წლის ვიყავი და არც 15, უნივერსიტეტი წითელ დიპლომზე უკვე დამთავრებული მქონდა და ,,ბეზპიწი მინუტ“ ევროპული სამართლის მაგისტრი ვხდებოდი, როდესაც იმ დროს საკმაოდ პოპულარულ ე.წ. ,,ჩატში“, (სად იყო ,,ფეისბუქი“ და კარგი ცხოვრება - ,,ლიკა ახობაძე ის ტაგეფ ვიზ ვახო ხვიჩია ჰიერ - ჰოუმ“ არ იყო მაშინ ასეთი ნავაროტები) – ”მირკში“ ერთი ბიჭი გავიცანი (სინამდვილეში ბევრი ბიჭი გავიცანი, მაგრამ მართლა ყველაფერს ხომ არ მოგიყვებით), ჰოდა საკმაოდ მარტივად მივეცი ჩემი ტელეფონის ნომერი, მანაც დამირეკა, ასევე საკმაოდ მარტივად დავთანხმდი პაემანზე. ყველაფერი არაჩვეულებრივად მიდიოდა იქამდე, სანამ მის ტელეფონზე ზარი არ გაისმა. გაოცებულმა თავისი ტელეფონი გამომიწოდა. ერთ წუთში ვინანე, რომ მირკში შევედი, მას ჩემი ტელეფონი მივეცი, ისიც კი ვინანე, რომ კომპიუტერი მქონდა სახლში. საქმე იმაშია, რომ ჩვენი შეხვედრის მიმოწერა, სრულიად უწყინარი მიზეზეით ჩემი მეგობრის თვალწინ განხორციელდა. მოტივით: რა ვიცი მე, იქნებ მანიაკია, მეგობრის ტვინმა ბეჯითად მოახდინა ,,მირკში გაცნობილის“ ტელეფონის ნომერის სკანირება და მას შემდეგ რაც ჩემი ტელეფონი ,,ქაბრიჯერიაში“ აღმოჩნდა, იმის გასაგებად ისევ ცოცხალი ვარ თუ არა, ბეჯითად დამახსოვრებულ ნომერზე დარეკა. ხვდებით ალბათ ბიჭმა რა იფიქრა, რომ მე არასდროს არ ვყოფილვარ არც ერთ სულიერთან პაემანზე. კიდევ ალბათ სხვა რაღაცეებიც იფიქრა, რის გამოც, ბუნებრივია აღარასოდეს გამოჩენილა ჩემს ცხოვრებაში. დასკვნა ამ ისტროიის, მარტივია, ნუ ეტყვით თქვნეს მეგობარს იმ ბიჭის ტელეფონის ნომერს, რომელსაც ჯერ თავადაც არ იცნობთ.

შემდეგ ისტორია სირცხვილს და სიამაყეს ორივეს აერთიანებს. ეს ის შემთხვევაა, წლები რომ გადის და მაინც ცუდად გახსენდება. არ ვიცი ყველას აქვს თუ არა, მაგრამ მე ნამდვილად მაქვს ისტორია, რომელიც მერჩივნა რომ არ მქონოდა. ეს ამბავი კარგად რომ არ დამთავრდებოდა მაშინვე უნდა მივმხვდარიყავი, როდესაც დაიწყო. პირველი პაემანი მიშა სააკაშვილის ინაუგურაციის დღეს რომ გექნება, კარგს აბა რას უნდა ელოდო?! მოკლედ, სულ სამი ტანჯული თვე ,,ვიარეთ“ და შემდეგ ოცდასამი იმაზე მეტად ტანჯული თვე ვშორდებოდით. პროცესის გართულება იმან გამოიწვია, რომ ის ბოროტი ადამიანი აღმოჩნდა და ჩემი ფსიქიკის დაზიანება განიზრახა. არსებობენ ასეთი ,,სვიდუ“ მშვიდი მანიაკები, რომლებიც სინამდვილეში, მაგარი ბანძი ტიპები არიან. ჰოდა, ეს ზემოხსენებული მშვიდი მანიაკი, დაშორებიდან რამდენიმე თვე დაუღალავად და ამავე დროს, ოლიმპიური სიმშვიდით მეპატიჟებოდა ხან ბლინების და ხანაც ხინკლების საჭმელად. სინამდვილეში არც ბლინები უნდოდა და არც ხინკლები, თვითონაც არ იცოდა, რა უნდოდა. არის მომენტები, ქალის ცხოვრებაში, როდესაც საკუთარი თავი თავად უნდა დაიცვა (,,პრინც ნა ბელომ კონე’’-ს არ უნდა დაელოდო), მეც ასე მოვიქეცი და მის მორიგ კულინარიულ შემოთავაზებას დავთანხმდი. მაშინ ჯერ კიდევ არ არსებობდნენ არც ერეკლე მეორეს და არც შარდენის ქუჩების ბარ-რესტორნები, ტაბიძის ქუჩა კი მხოლოდ იმით იყო ცნობილი, რომ იქ მეწაღე სახელად - ზაზა, 300 ლარად სასწაულებს ახდენდა, ამიტომაც ბლინების თუ ხინკლების საჭმელად ,,პეროვზე“ წავედით. დღის მენიუ ნამდვილად არ მახსოვს, აი გადახდის დროს კი გამარჯვება ვიზეიმე, როდესაც საფულე ამოვიღე და ანგარიშის დაფარვაში დახმარება შევთავაზე. ისე გაბრაზდა, აღარასოდეს დავუპატიჯებივარ საჭმელად და სულ მალე თავი დამანება.

ახლა შემიძლია შვებით ამოვისუნთქო და თამამდ განვაცხადო, რომ მეტი ,,სამარცხვინო“ ისტორია თავს არ გადამხდენია. ახლა სხვა, არანაკლებ საინტერესო ამბების ჯერია ისევ და ისევ აღიარებების სერიიდან.

ჩემმა ერთმა მეგობარმა ბიჭმა ერთ მშვენიერ გაზაფხულის დღესაც გადაწყვიტა და სიყვარულში გამომიტყდა. გაოცებისგან თავზე არა მხოლოდ ზარი, არამედ რკინა და ბეტონი ერთად დამეცა, მაგრამ აღმოჩნდა რომ მთავარი კიდევ წინ მელოდა, როდესაც აბსოლუტურად დარწმუნებულმა საკუთარ თავსა და შესაძლებლობებში ,,ვზაიმნი“ გრძნობის აღიარება მომთხოვა. სასწრაფოდ მჭირდებოდა მყარი, არა უმყარესი არგუმენტი მისი გრძნობის უარსაყოფად. რატომ მაინცდამაინც უარსაყოფად და გაიხსენეთ ჩემი პირველი სირცხვილის ისტორია. ჰოდა, ამაზე უკეთესი ვერაფერი მოვიფიქრე და პირდაპირ ვაჯახე: მე შენ არასოდეს შემიყვარდები, შენ ხომ დედაჩემის მეგობრის შვილი ხართქო. ახლა მას დაეცა თავზე მე რომ დამეცა ის ზარები და რკინა-ბეტონი, გაბრაზებულ-გაოცებულმა თავი ვერ ან უფრო არ შეიკავა და მითხრა: აუ, მაგარი გოიმი ხარო. მახსოვს, მაშინ ძალიან მეწყინა ეს შეფასება, დღეს კი ვეთანხმები, გოიმი ვიყავი, აბა რა ვიყავი?! დედაჩემის მეგობრის შვილი - ყვავი-ჩხიკვის მამიდა. გაზაფხულის გასვლის შემდეგ ჩემდამი გრძნობა ისევ მეგობრობად ტრანსფორმირდა და იქიდან გამომდინარე, რომ ჩვენი დედები მართლა მეგობრობდნენ, ჩვენც მათ მივბაძეთ. დასკვნა თუ გაინტერესებთ ის არის, რომ მაღალ, ახოვან და სიმპათიურ ბიჭს ნამდვილად არ უნდა უთხრათ უარი იმის გამო, რომ ის დედათქვენის მეგობრის მამიდაშვილის მეზობელია.

ისევ გაზაფხული იყო, ოღონდ ამჯერად სხვა წლის, სახლში წითელი ტაქსით ვბრუნდებოდი, როდესაც მანქანის სარკეში თეთრი ,,ნოლსემი“ შევნიშნე. სიმართლე გითხრათ, არ შემშინებია და ტაქსის მძღოლს თავი სადარბაზომდე მივაყვანინე. რა ვიცოდი, წინ თურმე ჰოლივუდი მელოდა. შევდივარ სადარბაზოში და რას ვხედავ, თეთრი ,,ნოლსემიდან“ ,,პახოდკაი დიკოი კოშკი“ უსაშველოდ სიმპათიური ბიჭი მიახლოვდება და ამ დროს მთელ ხმაზე არ მახსოვს ბარი უათი იყო თუ ლიზა სტენფილდი, მაგრამ ამას რა მნიშვბელობა აქვს, სიმღერა ირთვება. ,,ნასმატრელსა მალჩიკ ვსაკიხ გლუპოსტეი“, მაგრამ უნდა ვაღიარო, ძალიან შთამბეჭდავი იყო გაცნობის მისეული ფორმა. რომატიკაში თქვენც რომ არ გადაგაგდოთ, აქვე მოვუღებ ბოლოს ამ ისტორიას: ეს უსაშველოდ სიმპათიური ბიჭი არც მეტი და არც ნაკლები სკოლის მოსწავლე აღმოჩნდა, თან დიდი მექალთანე სკოლის მოსწავლე. მოკლედ, გადაწყვეტილი ამბავი იყო, რომ სანამ მის ასევე უსაშველოდ ლამაზ ლურჯ თვალებს ჩემი გასულელების უფლებას მივცემდი, რაღაც უნდა მეღონა. ბევრი არ მიფიქრია ისე, ერთ-ერთი საუბრისას შევთავზე, დღეს ჩემი დის მშობელთა კრებას დავესწარი სკოლაში და თუ გინდა შენთანაც მოვალთქო. მიზანს იმაზე სწრაფად მივაღწიე, ვიდრე ამისთვის მზად ვიყავი. დასკვნა მოკლე და ლაკონურია: არ გაბედოთ მსგავსი რამის თქმა ადამიანისთვის, თუ მისი სამუდამოდ დაკარგვა არ გსურთ.

ნამდვილად არ მქონია ამის განზრახვა, მაგრამ პატარა ,,პუტევოდიტელს“ კი ჰგაქვს ჩემი სტატია. ყველა ამ და ნებისმიერი სხვა ისტორიის აზრი ის არის, რომ ყოველი მათგანი რაღაცას გაძლევს, ზოგჯერ გართმევს, ყოველი მათგანი რაღაცას გასწავლის, ან უბრალოდ რაღაცაზე გაფიქრებს და საბოლოო ჯამში მიდიხარ ისტორიამდე, რომლის არცერთი დეტალის არ გცხვენია, რადგან სწორედ ის ხდება შენი რეალური და ყოველდღიური ცხოვრება. ამდენი აღიარების შემდეგ ნამდვილად თამამად შემიძლია ვაღიარო, რომ 32 წლის ვარ და პირველი ნაოჭები, როგორც იტყვიან ,,ნე ზა გორამი“, ამიტომაც ბევრს აღარ დავაყოვნებ - პირველივე შესაძლებლობისას მეზოთერაპიის კარგ და გემრიელ კურსს ჩავიტარებ.