პლასტიკური ვალენტინი

შემოტევა 12 თებერვალს, დილას ასე თორმეტის ნახევრისთვის დაიწყო. ვინმე RGG და მასთან ერთად ,,ალდო“, ,,ლა სენზა“, ,,მარკ სპენსერი“ (მეც არ ვიცი ვინ არიან) და სხვანი მატყობინებდნენ, რომ მალე ვალენტინობაა. მთელი დღე ტელეფონი არ გაჩერებულა: სპეციალური შემოთავაზებები, ტექნიკის მაღაზიებისგან, რესტორნებისგან, საფონდო ბირჟებისა და ბანკებისგან... ეს კიდევ არაფერი, დღის კულმინაცია იყო - „შეხვდი ვალენტინობას ლამაზი ტუჩებით!“... პლასტიკური ოპერაცია ვალენტინობის დღესთან დაკავშირებით არ დამიგეგმავს, მაგრამ გადავწყვიტე საყოველთაო ღელვას ავყვე და მეც დავწერო ორი სიტყვა ამ თემაზე. როგორც უკვე არაერთხელ დამიწერია, არ მიყვარს მკაცრად განსაზღვრული დაპირისპირებები, ანუ Fuck Valentine's Day-ს მიმდევარი ვარ და არც გულის ფორმის ტორტების გამოცხობას ვაპირებ ამ დღესთან დაკავშირებით, მითუმეტეს ჯვარი აქაურობას და არც პლასტიკურ ოპერაციას. ამ დღის ისტორია ისედაც ყველამ კარგად იცით, ახლა მე რომ არ მოვყვე თხრობას. ზოგადად სიყვარული და მისი გამოვლინება მრავალმხრივი და გნებავთ რომანტიკული, მომწონს. შეიძლება ზედმეტად ბანალური, ან კიდევ უარესი, ვინმეს თვალშიც მაგარი გოიმი ვარ, მაგრამ მომწონს გულის ფორმის შოკოლადები და გულის ფორმის წითელი ბუშტები. გავიგეთ ბატონო, რომ ,,ყველა დღე სიყვარულის დღეა“, მაგრამ - აბა, სად არის ყოველ დღე გულები და ბუშტები?! ეს არ არის მთავარიო, ამასაც ამბობენ. მთავარი და პირველი არ არის, მაგრამ სასიამოვნოა, არა? ვეცადე და ყველა ,,ღირშესანიშნავი“ ვალენტინობა გავიხსენე ჩემს ცხოვრებაში. როდესაც პატარა ვიყავი, ძალიან მნიშვნელოვნად მეჩვენებოდა ვალენტინობის დღეს შეყვარებულის თუ არა, ვინმე ,,დასტოინი“ ,,პაკლონიკის“ ყოლა მაინც, რომელიც ამ დღეს გაგრძნობინებდა, რომ შენ ხარ მისი ვალენტინი. სკოლაში ისეთ დროს ვსწავლობდი, ვალენტინობა ფერადი გულები და ბუშტები კი არა, შეშის „ფეჩი“ იდგა კლასში და გარეთ ომობანას თამაშობდნენ. არა და ამერიკულ ფილმებში ყველაზე მეტად ეს მომწონს, სკოლაში დადგმული საფოსტო ყუთი, სადაც მოსწავლეები ერთმანეთს ანონიმურ წერილებს უგდებენ ფრაზით ,,Be My Valentine“. ასეთი ყუთი ჩემს სკოლაში არასოდეს დადგმულა, მაგრამ მახსოვს ერთხელ ჩანთაში ვიპოვე პატარა ფურცელი, რომელზეც გული ეხეტა და ეწერა ,,I love you“. არც ვალენტინობა იყო იმ დღეს და არც სხვა დღესასწაული, მაგრამ როგორც ხედავთ ამ ისტორიამ ათწლეულებს გაუძლო, ჩემი მეხსიერების ფარულ ხვეულებში დაილექა და sms-ების შემოტევამ ისევ ამოატივტივა. ჩავთვალოთ რომ სწორედ ეს არის ჩემი პირველი და ყველაზე რომანტიკული ვალენტინობის მოგონება. ყველაზე უცნაური ვალენტიონა ჩემს პირველ სამსახურს უკავშირდება, როდესაც დილას სამსახურში მოსულს, ასმათმა მითხრა: გილოცავ ლიკა ვალენტინობას! დიდი მადლობა, მაგრამ მე რატომ მილოცავ? - ასე არ მითქვამს, მაგრამ ვიფიქრე. ესეც ხომ ქართული ამბავია, ყველა დღესასწაული, რომ ჩვენებულად ქართულ სუფრაზე უნდა ავღნიშნოთ. ამ დღეს გადატენილია დიღმის რესტორნები და ქართველი ღიპიანი ბიძები ღვინის ჭიქით: შე გენაცვალე, ვალენტინობას დაგილოცავთ...ეჰ, არ არის ჩვენი ადგილი იქ, სადაც ვალენტინობის დღეს რესტორანი ორ პერსონაზე იჯავშნება, წითელი სანთლები ანთია და გულის ფორმის ყუთებიდან, გულის ფორმის საჩუქრები ცვივა! ყველაზე უცნაური - ქართული ვალენტინობა გავიარეთ. ყველაზე უიმედო ვალენტინობა სკოლის პერიოდს უკავშირდება. მაშინ 15 წლის ვიყავი. უიმედოდ შეყვარებული, რა თქმა უნდა ცალმხრივად, ველოდებოდი იმ ერთადერთს და განუმეორებელს, რომელიც ჩვენში დარჩეს და ნიანგს უფრო ჰგავდა ვიდრე ვალენტინს, ჩემთან ანთებული გულით მოვიდოდა. რას ვიზამთ, არც გულის ცეცხლი აუგიზგიზებია ჩემი ფანჯრების წინ და არც სანთლებით მორთული კიბით ამოუტანია უთვალავი წითელი ვარდების თაიგული ,,მილიონ, მილიონ, მილიონ ალიხ როზ....“ სკოლის შემდეგ კიდევ რამდენიმე წელი გავიდა და აი, დადგა ის ნანატრი დღე, როდესაც თამამად შემეძლო თვალებში ჩამეხედა ვალენტინობისთვის. დიახ, კითხვაზე: გყავს თუ არა შეყვარებული (მაშინ არ იყოს ეს In the Relationship) მქონდა ამაყი პასუხი - მყავს! დილა როგორ გათენდა და სხვა დეტალები არ მახსოვს, მაგრამ საჩუქარი არასოდეს დამავიწყდება!!! სათამაშო, გოგო და ბიჭი ერთმანეთს ტუჩებში კოცნიდნენ და თუ არ ვცდები, ერთი ცალი ვარდი, რომელიც არც ვარდს ჰგავდა და არც მიხაკს. ვიცი, რომ дарёному коню в зубы не смотрят , მაგრამ ,,კაკ ტუტ ნე პოსმოტრეტ ა?“ მე მგონი ზედმეტია იმაზე ლაპარაკი, რომ ზოგადად სათამაშოები, არც რბილი, არც ფუმფულა და არც ღუნღულა, მას მერე არ მიყვარს, რაც ათი წლის გავხდი. მაგრამ ჯერ სად ხართ, ვალენტინობა ასე ,,არაჩვეულებრივად“ მხოლოდ დაიწყო! საღამოს დაპატიჟებული შევიქენი არც მეტი და არც ნაკლები - სახინკლეში! ვინც ოდნავ მაინც მიცნობს, ზუსტად იცის, რომ ხინკალი, ჩემი 34 წლიანი ცხოვრების მანძილზე, ალბათ სულ ათჯერ მიჭამია, ისიც თუ გერმანელი მეგობრები უნდა ვაზიარო ქართულ კულინარიულ კულტურას, ან გაუსაძლის ,,პახმელიაზე“ სხვამ არაფერმა მიშველა (ვიტყუები, ერთხელ ორსულად მყოფცაც ვჭამე). ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ხინკალი, ხინკლის სუნი, სახინკლე, იქაური გაპრიალებული თეფშები, მსოფლიოში უთხელესი ,,სალფეთქებით“ გასაწმენდი დანა-ჩანგალი არ მიყვარს. არ მიყვარს არასოდეს, არც ზამთარში, არც ზაფხულში და მითუმეტეს ვალენტინობას!!! (მეც ამეტირა ცოტა არ იყოს) ისევე როგორც თქვენ, მეც მეგონა, რომ ამაზე უარესი უკვე აღარაფერი მოხდებოდა. ასე მეგონა მანამ, სანამ ყოვლად წარმოუდგენელ ე.წ. ,,ღამის კლუბში“ არ აღმოვჩნდი. სად არ ვყოფილვარ, სად არ მიცეკვია, მაგრამ ეს იყო... აღარ მინდა ამის გახსენება!!! თქვენ წარმოიდგინეთ, ამ გაუსაძლის ქართულ კლუბურ ,,ზავიდენიესაც“ გავუძელი, მაგრამ ჩემი ვალენტინი ისე საშინლად (პრინციპში სხვანაირად როგორ უნდა მოქცეულიყო?) მოიქცა, რის გამოც ისე უბედურად ვიჩხუბეთ, რომ ღამის თუ დილის სამ საათზე სახლში მარტო დავბრუნდი. ეს იყო ყველაზე საშინელი ვალენტინობა ჩემს ცხოვრებაში, რომლის მსგავსიც არც მანამდე და არც მერე აღარ განმეორებულა. ალბათ, სწორედ ამ ვალენტინობას ვისწავლე, რომ ბევრად სასიამოვნოა, როდესაც ვალენტინობას ელოდები ვალენტინის გამოჩენას, ვიდრე, როდესაც გყავს ვალენტინი, რომელიც უფრო ვირია ან ... ვიდრე ვალენტინი. ამ ავადსახსენებელი ვალენტინობის წლისთავზე გაგიკვირდებათ და კიდევ ერთი ვალენტინობა დადგა. შეიძლება ითქვას, ზედიზედ ორჯერ გამიმართლა და მორიგ ვალენტინობასაც შეყვარებული ვიყავი. ამ შემთხვევაში საქმე სხვაგვარად იყო. ვალენტინობა რომ ,,პაპსაა“ და ყველა დღე რომ სიყვარულის დღეა ეს ბაზარი შემიყვანა ვალენტინობამდე გაცილებით ადრე, ამიტომ არანაერი ილუზია გულის ფორმის შოკოლადებზე და მითუმეტეს ბუშტებზე არ მქონია. წინა წლის საჩუქარი ჯერ კიდევ არ მქონდა მონელებული, ამიტომ ამჯერად საჩუქარი არც გამხსენებია - ჯვარი აქაურობას! რა მნიშვნელობა აქვს ვალენტინობაა თუ სტეფანეობა, როდესაც გყავს ,,გოგოები“ და როდესაც იცი, რომ ,,იქ“ (სადაც, რა თქმა უნდა, ყველა შენი ნაცნობი, მეზობელი, მეგობარი, უნივერსიტეტელი, მოკლედ ყველა მიდის) არის ,,პონტი“. ხოდა, მე და ჩემმა გოგოებმა გავადწყვიტეთ, ერთმანეთის ,,ვალენწინკები“ ვყოფილიყავით და წავედით. მოგეხსენებათ, ვალენტინობა 14 თებერვალს არის, შუა ზამთარში (ამის თქმას გარემოება მოითხოვს). მიუხედავად ზემოხსენებულისა, მე თხელი შიფონის კაბით შევიმოსე და ვარდისფერი ფეხსაცმელებით, შიშველი ფეხებით ჩავკაკუნდი მეიდანის კიბეებზე და... მერე რა მოხდა, კარგად არ მახსოვს. განუსაზღვრელი არყისა და „ტეკილა სანრაიზის“ მიღების შემდეგ ნინო რუხაძემ და ქეთამ სახლის კარებთან მიმაყუდეს. იმ დღეს ვიფიქრე, რომ ვალენტინი შეიძლება შენი ძალიან ახლო მეგობარი, ან შენი და იყოს, იმიტომ რომ ჩემს ნამდვილ ვალენტინს იმ მდგომარეობაში რომ ვენახე მომავალ წელს ისევ ახალი ვალენტინის მოლოდინში გავიღვიძებდი და არავინ იცის, როგორ ბლოგს დავწერდი დღეს, ან საერთოდაც, დავწერდი კი ბლოგს? მოკლედ, როგორც გაირკვა ვალენტინობა ნამდვილად არ არის ჩემი დღესასწაული. ერთხელ კინოში ვიყავი რომანტიკულ ფილმზე, სადაც ერთ-ერთმა გმირმა თქვა: ახალი წელი ,,ნეუდაჩნიკების“ დღესასწაულია, რომლებიც მთელი წელი პახაობენ და მხოლოდ ამ დღეს იწყვიტავენ -,,სრივაიუტსა ს კატუშეკო“. ხოდა იქნებ ვალენტინობაც ეს არის? მთელი წელი გეზარება სიყვარულის გამოხატვა და ჯანდაბას ერთი დღე გაიჭირვებ და იყიდი სუნამოს, დაადებ გულის ფორმის ,,ბამბანერკას, ამოიღლიავებ ყვავილებს და დააკაკუნებ კარზე, ჰა? მე რომ ვალენტინობის ექსპერტი არ ვარ, ეს უდაოა, მაგრამ ჩემი მოკრძალებული აზრით, არ არის ცუდი, როდესაც ერთი ადამიანი მეორეს სიყვარულში უტყდება, პირადად ეუბნება, ან წერილს უგზავნის, დიდი სიამოვნებით მივიღებდი წერილს ფოსტით... სად გავჩერდი? მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ გვინდა, ყველა დღე სიყვარულის დღედ ვაქციოთ, ყოველდღიურ ქაოსში ამის გაკეთება ხან გვეზარება, ხან გვენანება, ხან არ გამოგვდის, ხან არ ესწრება, ხან არ ხერხდება. და ასე გადის ბევრი დღე გულის ფორმის შოკოლადის და ბუშტების გარეშე. ამიტომ არაუშავს, თუ წელიწადში ერთი დღე გულს მოგვიმსუყებს სიყვარულით. იყოს ეს სასაცილო კონცერტები და კიდევ უფრო სასაცილო sms-ები, რაც არ უნდა ბევრი ვიაროთ წინ და უკან, ზემოთ და ქვემოთ სიყვარულზე კარგს, ლამაზს, არაჩვეულებრივს მაინც ვერაფერს მოვიგონებთ! მიწერეთ ერთმანეთს წერილები, sms-ები, ესკაიპეთ, ეჩეტავეთ, ეკოცნავეთ და ესიყვარულეთ 14 თებერვალს, 25 მარტს, 19 აპრილს და ყოველთვის, როდესაც გესიყვარულებათ, მოკლედ, როგორც იტყვიან ,,Happy Valentines Day!“. პ.ს. დღეს ჩემი ვალენტინი, სავარაუდოდ იმერულ ყველს (რომლის მოტანაც გუშინ დაავიწყდა) მომიტანს, მე კი გულის ფორმის პეჩენიებს მაინც გამოვაცხობ, თუ საინტერესო რეცეპტს გადავაწყდი ინტერნეტ სივრცეში.