ვგიჟდები, ვაფრენ, უშენოდ მოვკვდები...

რამდენიმე კვირის წინ ბებიაჩემი ქოქოს მეგობარი გარდაიცვალა - ამალია. ამალია ბოლო 20 წელია არ მინახავს, მოგონებები მასთან მხოლოდ სოხუმში მაკავშირებს, როდესაც ჩემი ნების დამოუკიდებლად ქოქოს თავის (ყოვლადწარმოუდგენილი ფორმის და ხარისხის ხუხუჭა თმის) დასაბანად მივყავდი. განწირული ხმით საშველად ვუხმობდი ჩემს ბოლო იმედს: ამალიააა, მიშველეეეეე!!! მას მერე ბევრი წელი გავიდა, მე გავიზარდე, თავის დაბანაზე აღარ ვტირი და შესაბამიად, არც ამალიას ვიხმობ საშველად. აფხაზეთის დაკარგვის შემდეგ, ამალია, მეუღლესთან ერთად, მაშინდელ ცხაკაიაში - დღევანდელი სენაკი, გადავიდა საცხოვრებლად. თბილისში ტრადიციულად, „სატირალში“ ჩამოდიოდა ხოლმე, ამიტომაც მართლა ძალიან ბევრი წელი არ მყავდა ნანახი და მის შესახებ ბევრი არაფერი ვიცოდი. როდესაც დედამ პანაშვიდზე წასვლა ,,დამავალა“, ბუნებრივია დავემორჩილე. პანაშვიდზე მისვლა ვის უყვრას, მაგრამ არის ამაშიც რაღაც დადებითი, (რა თქმა უნდა მაშინ, როდესაც გარდაცვალება სიბერეში მოდის, რაც რაოდენ დასანანიც არ უნდა იყოს, აბსოლუტურად კანონზომიერია) ხედავ ბერვ, დიდი ხნის უნახავ სახეს, რომელთა უმრავლესობა ბავშვობას გაგონებს, შენ ისევ პატარ ხდები და ის ,,დიდები“ ისევ გესიყვარულებიან, ადამიანზე, რომელიც გარდაიცვალა ბევრს არ ფიქრობ, იმდენი გარემო ფაქტორი მოქმედებს და მოდიხარ ცოტა სევდიანი, მაგრამ ამავე დროს, სასიამოვნო განცდით. განცდით, რომელმაც ცოტა ხნით სადღაც შორს, ბავშვობაში დაგაბრუნა. ამალიას პანაშვიდიდან სწორედ ასეთი სევდანარევი სასიამოვნო შეგრძნებით დავბრუნდი. დასაფლავებაზე ვერ მივედი, მოგეხსენათ მცხეთაში ვმოღვაწეობ და ასე მარტივად ვერ გადავაადგილდები თბილისის ქუჩებში. კვირა დღეს, წირვის შემდეგ, ტრადიციულად დედაჩმეთან ვიყავი, როდესაც დედამ ამელიას ქმრის გარდაცვალების შესახებ მითხრა. ეს კაცი, ბორია ბიძია, რომელიც ერთი კვირის წინ პანაშვიდზე ვნახე, ცოლის გარდაცვალებიდან რამდენიმე დღეში გარდაიცვალა. ამ ორი ადამის სიყვარულისა და რომანტიკული ურთიერთობის შესახებ არაფერი ვიცოდი. დედამ ორი სიტყვით მითხრა, ხო, სკოლიდან უყვარდათ ერთმანეთი და მერე სულ ერთად იყვნენო. გამოგიტყდებით და ამალია, საკმაოდ თავისებული ქალი ყოფილა, მაინცდამაინც მარტივი ხასიათი რომ არ აქვთ - ისეთი. მახსოვს, წითლად შეღებილი თმა ჰქონდა, მუდამ გაპრანჭული დადიოდა და დამახასიათებელი ხმა, გემრიელ მეგრელ ქალებს რომ აქვთ ხოლმე ზუსტად ისეთი. მისი მეუღლე ბორია, საკმაოდ სიმპატიური კაცი იყო, კარგი ექიმი და საყვარელი ადამიანი. ნამდვილად არ ვიცი მათი სიყვარულის ისტორია როგორ დაიწყო და რა სირთულეების გადალახვა მოუხდათ ერთად, ბოლომ კი ძალიან ამიჩუყა გული და დამაფიქრა: ანუ არსებობენ, ნამდვიალად არსებობენ ადამიანები, ერთმანეთისათვის შექმნილები, იმდენად შერწყმულნი ერთ მთლიანად, რომ ერთამანეთის გარეშე სიცოცხლე არ შეუძლიათ? ამ თემაზე ფიქრი, ბუნებრივია მალევე გასცდა მხოლოდ ჩემი გონების საზღვრებს. ჩემმა ერთმა ძალიან ახლო მეგობარმა მითხრა: ეს სუსტი და მარტივი ადამიანების ხვედრია, ძლიერი ადამიანი სულ ახლის ძიებაშია და სხვაზე ,,ჩამოკიდების“ საშუალებას არ აძლევს საკუთარ თავსო. ჩემი აზრით, ზოგადად ადამიანი რაც უფრო მოაზროვნე და არაპრიმიტიულია, მით უფრო რთულია. რთულია მისი ხასიათი, საკუთარი თავისთვისაც და სხვისთვისაც, ის მუდმივად ფიქრობს აანალიზებს, ეძებს და იკვლევს. ასეთია სამსახურშიც, ბორშიც კეთების დროსაც და სალონში თმის შეჭრის პროცესშიც. ალბათ, არ ვიცნობ არც ერთ საინტერესო ადამიანს, რომელიც მარტივია. მაგრამ ადამიანის ხასიათის სირთულე და მისი ,,იდუმალებით მოცული ბუნება“ არ არის ჩემი სტატიის თემა. ის რაც ზემოთ წერია სისუსტეა და მეტი არაფერი? ნუთუ არ არსებობს, ორი ჭკვიანი, აზრიანი და საინტერესო ადამიანი, ორი დამოუკიდებელი ,,შემდგარი“ (ეს სიტყვა და შეფასება მძულს) ინდივიდი, რომელიც ერთ მთლიანად არის შერწყმული? ბუნებრივია, მეც რომეოსა და ჯულიეტაზე ვიფიქრე, მაგრამ ისინი სულ 13-14 წლის იყვნენ და სწორედ მაშინ მიატოვეს წუთისოფელი, როდესაც სიყვარულისგან თავბრუ ეხვეოდათ და ძლიერი ვნებისა და ლტოლვის მეტს ვერაფერს გრძნობდნენ. ასეთი მძაფრი შეიძლება არა, მაგრამ გრძნობის ძლიერი ტალღით გამოწვეული თავბრუსხვევა ყველა ადამიანს, ერთხელ მაინც გამოუცდია, თუ რომეოსა და ჯულიეტას ბედი არ გაუზუარება, ამ ტალღის განელებით გამოწვეული ,,იმედგაცრუების“ გემოც გაუსინჯავს. რომეოს და ჯულიეტას არც ბაზარში, ბოდიში ,,გუდვილიში“ უვლიათ ერთად და არც აბიტურიენტი შვილების მისაღებ გამოცდებზე უნერვიულიათ. რაც უფრო მეტს ვფიქრობ ამაზე, მით მეტად ვრწმუნდები, რომ გრძნობ, ლტოლვა და ვნებაც ისეთივე წარმავალი და დროებითია, როგორც სხვა ყველაფერი დედამიწაზე, მაგრამ აბა რა არის ჩემი ისტორია, ამალიას და ბორია ბიძიას ისტორიაც ეს არის? ეს თემა მართლა მაინტერესებს, მითუმეტეს ახლა, როდესაც უკვე შვიდი წელი გავიდა მას მერე, რაც მე ჩემი თავი გული, სული და ცხოვრება ერთ ადამიანს დავუკავშირე. არა მხოლოდ ზოგადად, არამედ ჩემთვის პირადად და ძალიან კონკრეტულად არის ეს საინტერესო, მყავს მე ჩემი მეორე ნახევარი, იმდენად შეზრდილი ჩემს სულსა და გულთან, რომ მე მის აგრეშე არსებობას ვერ შევძლებ? შვიდა არა, აი ოცდაშვიდი წელი რომ გავა, ისევ ისე შემომხედავს და მაკოცებს? შესაძლებელია, ერთი ადამიანის არ არსებობამ შეწყვიტოს მეორეს არსებობა? სისუსტეა, როდესაც ,,ვიღაცის“ გარეშე უბრალოდ არ შეგიძლია, არ გინდა ცხოვრება და ძლიერი ხარ მხოლოდ მაშინ, როდესაც მხოლოდ საკუთარ თავზე ხარ დამოკიდებული? კიდევ ერთი რაზეც ვიფიქრე: საჭიროა კი ეს? ანუ ჩვენ ყველას ერთად გვინდა, რომ დღესაც ისე გვიყვარდეს, როგორც ოცი წლის წინ და ,,ბედნიერებაც“ ესაა? მართლა ძალიან ბევრი ვიფიქრე და ძალიან მარტივ ჭეშმარიტებამდე მივედი, რომელზეც ამ რამდენიმე დღის წინ სასაქონლო ნიშნების შესახებ პრეზენცაციისას ვმსჯელობდი: ყველა შემთხვევა ინდივიდუალურია. ინდივიდუალურია ორი ადამიანიც ერთად და ცალ-ცალკე, არაფერ შუაშია არც სისუტე და არც გონებრივი განვითარება. არსებობენ ადამიანები, რომლებიც მილიარდიან პლანეტაზე ერთმანეტს პოულობენ და ერთი მთლიანი ხდებიან, კიდევ არსებობენ სხვა ადამიანები, რომლებიც ამავე მილიარდიან პლანეტაზე ისეთ ადამიანებს ხვდებიან, რომ ერთი მთლიანი ვერ ხდებიან და მიდმივ ძიებაში არიან. არც დასკვნა სჭირდება ამ ნაწერს და არც ღრმა ანალიზი, უბრალოდ ჩემთვის, ძალიან გულისამაჩუყებელი და სასიამოვნოა იმის განცდა, რომ ამ ნაცრისფერ დედამიწაზე, ქიმიური იარაღისა და გაუთავებელი ომების პარალელურად, ტექნოლოგიური რევოლუციების შორიახლოს, აიფონ ხუთების და ახალი ,,სოფთ ვეერების“ ,,დააბდეითების“ პროეცესში კიდევ არსებობს მძაფრი ადამიანური გრძნობები, ძლიერი ემოციები ,,ვგიჟდები“, ,,ვაფრენ“, ,,უშენოდ მოვკვდები“.....