მე საქართველოში დავიბადე

კინოში ვიყავი გოგოებთან ერთად. სპონტანურად არ წავსულვარ, ამ დღეს რამდენიმე თვეა ველოდები. რაც კი სტატია თუ ბლოგი დაიწერა ფილმის შესახებ, ყველა წავიკითხე. ტრეილერებიც ვნახე და მომზადებული მივედი, მომზადებული იმისათვის, რომ გვერდიდან მენახა, თუ როგორები ვართ ჩვენ.
31 წლის ვარ, რაც იმას ნიშნავს, რომ 1989 წლის 9 აპრილიც კარგად მახსოვს, თბილისის ომიც, სამაჩაბლოს დაკარგვაც, აფხაზეთიც. ანუ ბნელი დროის შვილი ვარ მეც, სანთლის შუქზე კერაასინკის სუნით გაჟღენთილი დროის, ქალაქში ანთებული კოცონების და კოცონზე მოხარშული სადილების (თუმცა, სიმართლე გითხრათ ასეთი სადილი არასოდეს მიჭამია), ავტომატიანი ტიპების ბლატაობის დროის, პიკნიკის პეჩენიის და მე-9 ბლოკის ჩართვის მოლოდინში გატარებული წლების შვილი... მოკლედ, ბოლო 20 წლის მანძილზე რა ნაგავშიც იყო ეს ქვეყანა, იმ ნაგავში ვიყავი მეც. გაქცევა არასოდეს მიცდია, იმიტომ რომ ყველაფრის და მიუხედავად, დაკომპლექსებული და გაბოროტებული ტიპი არ გავხდი და არც დაჩაგრულად ვგრძნობ თავს იმის გამო, რომ ოდესღაც მარგარინიან პურს ვჭამდი და ტროლეიბუსზე უკან მოკიდებული ვმგზავრობდი. მოკლედ, ჩემი თავი არ მეცოდება ამ ყველაფრის გამო და მიმაჩნია, რომ ეს მხოლოდ ჩემი მშობლების დამსახურებაა. ამაში დღეს უკვე აბსოლუტურად დარწმუნებული ვარ. დედაჩემს ვუთხარი იმ დღეს, არ ვიცი დღეს რომ იგივეს გაკეთება მომიწიოს რაც შენ და მამა გააკეთეთ, როგორ შევძლებ მეთქი. მიუხედავ იმისა, რომ წარსულზე ხშირად და ბევრს ვფიქრობ, მეგონა, რომ ომი იმდენად შორს არის, რომ ის არასოდეს, აღარასოდეს განმეორდება. მითუმეტეს დღეს, 21 საუკუნეში, როდესაც მილიარდები იფანტება იმისთვის, რომ კონფლიქტები მხოლოდ მშვიდობიანი გზით მოგვარდეს, მშვიდობისმყოფელები და მშვიდობის ელჩები, მშვიდობის მქადაგებელი სხვადასხვა ორგანოებისა და ორგანიზაციების ეგიდით დაფარფატებენ მთელს მსოფლიოში თეთრი მტრედებით ხელში... დღესაც, აი, სწორედ ახლა, ლიბია იბომბება....მოკლედ, არ მეგონა რომ ომი ჩემი რეალური ცხოვრების ნაწილიც გახდებოდა, მაგრამ როგორც ამ ომის ინიციატორმა იცის ხოლმე ნიშნის მოგებით თქმა: ნურას უკაცრავად...
არც პოლიტიკოსი ვარ, არც ისტორიკოსი, არ ნაციონალი და არც ლიბერალი, ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, დილას ვდგები ვსაუზმობ, როცა ამის დრო მაქვს, სამსახურში მივდივარ, მოვლენებს ვაკვირდები, ვკითხულობ და ვუყურებ. ხოდა ვუყურებ ტელევიზორს და აი რას ვხედავ: 2004 წლიდან 2008 წლამდე სატელევიზიო ეთერი მილიტარისტული სულისკვეთებით გაჯერებული სიმღერებით გამოიტენა, მუდმივად ვხედავდი რეზერვისტებს, პატრულის ბიძიებს და გულად ჯარისკაცებს, რომლებიც მზად იყვნენ ქვეყანა დაეცვათ მრტისაგან. მტერი რეალურად არსად ჩანდა, მაგრამ ჩვენ ვეძახდით მას, გამუდმებით ვაქეზებდით და თითს ვუქნევდით. იქნებ მე ვრთავდი ტელევიზორს არასწორ არხზე და სინამდვილეში ყველაფერი სულ სხვაგვარად იყო?! არ ვიცი... ფაქტია, რომ მილიტარისტული სიმღერის ბოლო კუპლეტი 2008 წლის 8 აგვისტოს დაიწერა. ბევრი რომ არ ვილაპარაკო, ისედაც ყველამ იცის, რა მოხდა, ჩემს განცდას რაც შეეხება, მაპატიეთ უხეშობა, მაგრამ ამ ხუთდღიანმა ომმა მე დედა მიტირა. არც მანამდე მქონდა ქვეყნის მდგრადი განვითარების იმედი, მაგრამ აგვისტოს მერე ყველაფერმა ფერი დაკარგა. თითქოს ისევ 30 წლით უკან დავბრუნდი იმ ბნელეთში, მაგრამ მაშინ გარემო სიტუაციის ადეკვატური იყო, დღეს კი მე ვგრძნობდი თავს ნაცრისფრად, ფერადი ფასადების ფონზე. შარდენის და ერეკელე მეორეს ქუჩებს არც მაშინ დატყობიათ და მითუმეტეს არც დღეს ეტყობათ ომის კვალი. ჩემი ქმარი ამბობს ხოლმე, მთელი ქვეყანა რომ წაგვართვას ვინმემ და მხოლოდ შარდენის ქუჩა დაგვიტივოს, მაინც მოვთავსდებით, ყველანი დავეტევით და კომფორტულად გავაგრძელებთ გულისამრევ სვეცკაობასო.
ომის კვალი წაშალეს ან შეღებეს, საგულდაგულოდ დამალეს, ზუსტად არ ვიცი, მაგრამ ისე ჩვენს სულს, გულს, ფიქრებს ეტყობა მხოლოდ, სხვაგან არასად მინახავს ამის შედეგი და დღეს ვნახე თაკოს ფილმში. ზუსტად ისე იყო ყველაფერი, როგორც ამას მე ვგრძნობ, სიცარიელე, უპერსპექტივო ყოფა და არა ცხოვრება, დინება რუტინა და ეს გულისგამაწვრილებელი სევდა...
ბედნიერი როგორ არ ვყოფილვარ, ყოველ დილას, როდესაც ჩემი შვილი „დილა მშვიდობისას“ მეუბნება - ბედნიერი ვარ, ყოველთვის როდესაც დედა მეხუტება, ან მეგობრებთან ერთად რაღაც უაზრობაზე ვიხევით სიცილით. ნამდვილად არის დღეები, ან მომენტები როდესაც ჩემი პირადი გარემო, რამდენიმე რადიუსში მაინც ვარდისფერია. ცხოვრება მარტო საკუთარ კვადრატში მოძრაობით რომ შემოიფარგლებოდეს, ალბათ ყველა ადამიანი შეძლებდა მისი კვადრატის სამყოფი ვარდისფერი საღებავის შოვნას, მაგრამ რა ვქნათ, რომ გარემო ჩვენს გარშემო კონკრეტულ კვადრატულ მეტრებს ბევრად აღემატება და ცდება?! პატარა რომ ვიყავი, მეგონა, ეს საამაყოა, საქართველოში, ღვთისმშობლის წილხვედრ ქვეყანაში რომ ვიყავი დაბადებული. მეგონა, რომ მხოლოდ აქ არის ყველაზე მაღალი მთები, ყველაზე მწვანე ხეები, ყველაზე ლურჯი ზღვა და ყველაზე ღირსეული და ამაყი ხალხი. ან როგორ უნდა მგონებოდა სხვაგვარად, ჩვენი ქვეყნის ისტორიის ყველა ეპიზოდი სწორედ ამაზე მოგვითხრობს. სკოლის მერე იმდენი წელი გავიდა... რაც უფრო მეტად ვშორდები ბავშვობას, მით უფრო ნაკლებად მჯერა საქართველოს ისტორიის მემატიანეების, მით უფრო მძაფრად ვგრძნობ იმ სიმძიმეს, რაც ამ ქვეყანაში დაბადებულების სათრევი ხვედრია.
ბოლო დროს საქართველოს ისტორიაზე დ მის ,,დიად წარსულზე“ საერთოდ აღარ საუბრობენ, და ჩვენი უძველესი სამშობლოს დაარსების თარიღს უახლესი ისტორიის ე.წ. ,,ვარდების რევოლუციას“ უკავშირებენ. არ მინდა ბევრი ვწერო იმაზე, რაზეც ისედაც წერენ და საუბრობენ, ეს თემები იმდენჯერ გადაიტკეპნა და ისე გაიცვითა, როგორც საქართველოს ,,დიადი“ წარსული. მხოლოდ იმას დავწერ, რომ თაკოს ფილმში არც ერთი ახალაშენებული სახლი თუ შენობა არ ჩანს, არც ახალი ბულვარი და პიაცას მოედანია გამომზეურებული, არც რესტორნული ცხოვრებაა ნაჩვენები, არც ქართული ზურნა-დუდუკი და ტაშ–ფანდური. არავინ იჩხირავს წამალს და არავის იჭერს პოლიცია, არც ქურდებს აგინებენ დედას და არც დიდძუძუებიან ბოზებს ჟიმავენ. მიუხედავდ იმისა, რომ ფილმი საკმაოდ ფერადია, კადრირების მხრივ და მოქმედება ძირითადად მზისგან გამთბარ და განათებულ დღეებში ვითარდება, მას თან სდევს ნაცრისფერი ფერი, რომელიც ფილმის გმირების თვალებიდან, საუბრიდან, მოქმედებედან ერთი სიტყვით ყველაფრიდან და ყველაფერში იგრძნობა. სევდა და სიმძიმე იმ ვითარებისა, იმ გარემოსი სადაც ჩვენ დავიბადეთ. თაკოს ფილმი გვერდიდან ნანახი რეპორტაჟების, თუ სხვა ფილმების, თუ უბრალოდ კამერით გადაღებული სცენებს შორის ერთადერთია, სადაც არ იტყუებიან, აქ ის არის ნაჩვენები რაც მართლა არის. ბევრი წლის მერე პირველად ვნახე ჩემი ქალაქი, ჩემი ქვეყანა ისე როგორც მე ვგრძნობ. ტყუილი, ფარისევლობა, მოჩვენებითი კეთილდღეობა ყველგან და ყველაფერში - ამაში გუშინ კიდევ უფრო დავრწმუნდი.

მართლა დავიცალე ემოციისგან და თითქოს ბევრი უკვე განვლილი ტკივილი თავიდან განვიცადე, მაგრამ არის კიდევ ერთი....ჩემს წინ კინოში რამდენიმე 20 წლამდე ბიჭი იჯდა.. სწორედ იმ მომენტებზე იცინოდნენ, როდესაც მე ცრემლებს ვერ ვიკავებდი. რამდენჯერმე უაზრობაზე აჟიტირდნენ და მერე ისევ იცინეს. მათმა აბსოლუტურად არაადეკვატურმა რეაქციამ ჩემზე, ფილმზე მეტად თუ არა, ნაკლებად არ იმოქმედა. ისინიც საქართველოში დაბადებულები არიან და დღეს ჩვენს ქალაქში ცხოვრობენ. არ იქნება გადამეტებული თუ ვიტყვი, მათ შემყურეს გული მომიკვდა, გული მომიკვდა 9 აპრილზე, სამაჩაბლოზე, აფხაზეთზე, უახლეს ომზე, ჩემ ქვეყანაზე მომიკვდა გული. არც ისე პატარები იყვნენ, არც ისე უაზროები უნდა ყოფილიყვნენ... მაგრამ რა აზრი აქვს ახლა მათი სიცილის მიზეზებზე წერას. ფასაულობები და ღირებულებები ისე გადაუგვარეს, ისე შეუნიღბეს, ისე ამოუქოლეს, რომ სხვას რას უნდა ველოდოთ ნეტა?!

თაკოს ფილმმა კიდევ ერთხელ ამატირა საქართველოზე. აუცილებლად მომინდა, დამეწერა ამის შესახებ და მეთქვა დიდი მადლობა სიმართლისათვის, არაფარისევლური და ფლიდი, არამედ გულწრფელი გრძნობისათვის, მადლობ, თაკო!

,,შვაბრა’’ VS გლამურული ძროხა

სტატიის დაწყება P.S.-ით რომ შეიძლებოდეს, მას ასე დავიწყებდი: სანამ კითხვას დაიწყებთ, დარწმუნდით, რომ არ გშიათ, მაგრამ ყოველი შემთხვევისათვის მაინც გირჩევთ, სასუსნავი მოიმარაგოთ.
გუშინ ჩემი ერთ–ერთი მეგობრის სტატუსი წავიკითხე ჩვენთვის ყველასთვის ცნობილ (ეს ისე გამომივიდა, გადაცემებში კონკრეტული ტელე–არხის, თუ ბრენდის სახელს რომ არ ამბობენ, რეკლამაში ჩაგვეთვლებაო... ჩამეთვალოს) სოციალურ ქსელში: ,,ქალი რომ 00:30-ზე შემწვარ კარტოფილს და პურს შეჭამს, სასწორი უნდა ურტყა ყველა მხრიდან გაბრტყელებამდე“. ამ სტატუსს შესაშური აქტიურობით გამოეხმაურა ჩემი მეგობრის ,,ფრენდების“ დიდი უმრავლესობა. ფაქტიურად ქართულ–ევროპული სუფრა გაიშალა, ვის რა ჰქონდა ნაჭამ–ნასვამი და ვის რა. ვიფიქრე, მეც შევუერთდები საერთო წვეულებას და ჩემი ,,სუფრიდან“ ვაახლებ რაიმესთქო, მაგრამ მერე მაინც თავი შევიკავე საჯარო გამოსვლისგან. იმ დღეს არც მეტი და არც ნაკლები ერთი ნახევრადფენოვანი ხაჭაპური, ერთი ხაჭოს ფუნთუშა და ერთიც უცნაურ შიგთავსიანი ფუნთუშა გახდა ჩემი მსუნაგი ბუნების მსხვერპლი. აი ახლაც, თავი ანონიმური ალკოჰოლიკების თუ ნარკომანების კლუბის მსგავსი ჯგუფის წევრი მგონია: გამარჯობა, მე ლიკა ვარ და მე დღეს ფუნთუშა ვჭამე (ჩემმა ერთმა მეგობარმა, რომელსაც მუდმივად საქმის კურსში ვამყოფებ, დღის განმავლობაში მიღებული კალორიების რაოდენობის შესახებ, სრული და აბსოლუტურად ზუსტი ინფორმაციით, სპეციალურად და ექსკლუზიურად არა ნანუკას შოუსთვის, არამედ ჩემთვის მოიგონა ეს გამოთქმა: ღმერთმა შეგარგოს, ისე, რომ არ გასუქდე). ღმერთმა შეგარგოთ თქვენც, პიცა პეპერონი, პასტა ყველის სოუზით, მექსიკურად შემწვარი კარტოფილი, მეგრული ხაჭაპური, ელარჯი, ვენური შნიცელიც და ჩინური გუმბაო, მაგრამ... როგორ გინდა ამ ყველაფრის გემრიელად შექცევის შემდეგ არ გასუქდე?! (არის რაღაც ვარიანტები, თუმცა არა ასპროცენტიანი ! утром кекс, вечером секс). უხსოვარი დროიდან აწუხებს ეს შეკითხვა კაცობრიობას, განსაკუთრებით კი მის იმ ნაწილს, რომელსაც ყველა შესაძლო საშუალებით მუდმივად შეახსენებენ, მკაცრი პარამეტრების 90/60/90 დაცვის შესახებ (გულის გაჩერებამდე მომიჭერია წელზე ხშირი მოხმარებისგან გაცვეთილი სანტიმეტრი, რომ სასურველ პარამეტრებთან მიახლოებითი პარამეტრებისათვის მაინც მიმეღწია). ,, мужчина не собака, на кости не бросается“–ო - ყველა ჩემს მიერ გუშინ შექცეული (ვერ მომინელებია!) ფუნთუშასავით ფუმფულა ქალბატონის საყვარელი გამონათქვამია, რომელზეც მამაჩემს მარტივი პასუხი აქვს : ,,я собака!“. მიდი და შეედავე, კაცი თავისი პირით აღიარებს ძაღლი ვარ და თანაც ძვლები მიყვარსო. ცოდვა გამხელილი სჯობს და მეც მიყვარს ძვლები, უფრო კონკრეტულად კი ,,ვეშოლკას“, ან ,,შვაბრას“ რომ ეძახიან ისეთი ქალები. დიახ, მირჩევნია მითხრან – ,,ვაიმე, რა გამხდარი ხარ!“, ვიდრე – ,,დედაა, რა ლამაზი ხარ!“. თუ გამხდარი ვარ ე.ი. შემიძლია ლამაზად გამოვიყურებოდე. პლასტიკური ქირურგიის ჩარევის გარეშე შემიძლია თან, მაკიაჟი, ჩრდილი თვალზე, ზაგარი (მომიტევეთ და რუჯი) კანზე, ქუსლიანი ფეხსაცმელი პლატფორმაზე და ფაქტიურად ეგ არის რა... ღმერთო, როგორ მომენატრა ქუსლიანი ფეხსაცმელები და წელში გამოყვანილი კაბა! (თუ ჩამეთვლება რეკლამაში ძალიანაც კარგი, ატელიე INFORMAL-ის 2011–2012 წლების შემოდგომა–ზამთრის კოლექციის ნახვის შემდეგ, ეს სურვილი კიდევ უფრო გამიმძაფრდა).
მოკლედ, თუ აქამდე ვერ გაიგეთ რაზე ვწერ და ვისთვის, ყველაზე მეტად, მაპატიეთ ეს ეგოიზმი და ჩემთვის და მათთვის, ვინც გარკვეული ობიექტური და ამავე დროს სუბიექტური მიზეზების გამო, საყვარელი გარდერობის ნახევარზე მეტს ვეღარ იყენებს და ზაფხულის ცხელი დღეების მოსვლა მხოლოდ იმიტომ აშინებს, რომ საგულდაგულოდ შერჩეული ,,ჟაკეტიკებისა“ და პიჯაკების იძულებითი გახდის შემდეგ ზედმეტი კოლოგრამები ყველასათვის უფრო შესამჩნევი გახდება. აგრეთვე მათთვის, ვინც ზემოხსენებული ეტაპი ტანჯვა–წამებით უკვე გამოიარა და დღეს ნატურალური რძის მწარმოებელ ფაბრიკა–კომბინატად არის ქცეული და ნებისმიერ კონკურსში აჯობებს ბავარიული წარმოშობის ნებისმიერ გლამურულ ძროხას (იხ. ,,No Land for Young Man“ http://khvichiavakho.blogspot.com/2010/12/no-land-for-young-man.html).

სტატიის შუაშიც რომ შეიძლებოდეს P.S.-ის ჩამატება, დავწერდი, რომ გლამურულ და არაგლამურულ ძროხად, ბეჰემოტად და თუნდაც ტანსაცმლის კარადადაც ღირს იგრძნო საკუთარი თავი, ამ სრულიად არაჩვეულებრივი შეგრძნებისთვის. მაგრამ, რადგან შევთანხმდით, რომ სტატია სწორედაც რომ გლამურულ ძროხებს გვეძღვნება, სენტიმენტალური ჩანაწერებისგან თავს შევიკავებ, მითუმეტეს, რომ ასეთ შეგრძნებებზე წერა არასოდეს გამოდის გულწრფელი. ეს ის გრძნობაა, რომელსაც სიტყვებით ვერ გადმოსცემ და ჩემი აზრით, არც უნდა ეცადო.
რამდენიც არ უნდა ვილაპარაკოთ, გარკვეული გასტრონომიული პლიუსები ნამდვილად აქვს ჩვენს მდგომარეობას. თქვენი არ ვიცი და მრავალწლიანი შიმშილის შემდეგ წელს პირველად გავსინჯე ,,გუდვილის“ ხილის ტორტი, ,,ანტრეს“ საოცარი ფუნთუშები და ლორის ,,სენდვიჩი“, ლიტერატურულის ნამცხვრების ფეერვერკიც მოვიწყვე და ტაილანდური სამზარეულოს ექსპერტი თუ არა, კონსულტანტი მაინც გავხდი. წლების შემდეგ Marco Polo-ში ვეზიარე მივიწყებული ,,რობინ ჰუდისა“ და ,,მილანური კოტლეტის“ გემოს. არც ქართულ სამზარეულოს დავწყვიტე გული და ხაჭაპურის ვარიაციებზე შექმნილი არაერთი ცომეული დავაგემოვნე. Luca Polare–ს სამარხვო თუ არასამარხვო ნაყინებზე, მათ ფერთა და გემოთა გამაზე თამამად შემიძლია სამეცნიერო ნაშრომის დაწერა და მეტსაც გეტყვით, უახლოვეს დღეებში ვაპირებ ვეწვიო BUFFET-ს და პასტას ყველაზე დიდი პორცია შევუკვეთო (ხომ წარმოგიდგენიათ, რა გამწარებული ვყოფილვარ მთელი ის წლები, ხის ფირფიტა ხლებცებს რომ ვაკნატუნებდი, უმი სტაფილოსა და კომბოსტოს დესერტად).
ჩემი მეგობრის გულწრფელი სურვილის მიუხედავად – ღმერთმა შეგარგოს, ისე, რომ არ გასუქდე, არც ერთ ლუკმას, უფრო სწორად კი კალორიას ჩაუვლია უკვალოდ, თითოეულმა მათგანმა წარუშლელი კვალი დატოვა......კვალი კი დატოვა მაგრამ, არა წარუშლელი, იმედი მაქვს. ზემოხსენებული კვალი, როგორც შეიარაღებული, ისე შეუიარაღებელი თვალისათვის იმდენად შესამჩნევია, რომ ყველაზე, ყველაზე კეთილის მსრუველნიც კი ვერ მალავენ გაოცებას. ჩემი მკერავი, რომელიც კახური პირდაპირობით გამოირჩევა, ,,პრიმერკისას“ გულწრფელად გამომიტყდა: ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ შენს უკანა ნაწილის ასეთი ზომის მიღების უნარი ჰქონდაო. აი, ესეც მე ვარ?! ამ აღიარების მთელი სიმძიმის მიუხედავად (ხომ წარმოგიდგენიათ, მას მერე რამდენი ხანი აღარ გამჩენია ახალი ტანსაცმლის არამც თუ შეკერვის, არამედ ყიდვის სურვილიც კი), იყო მასში რაღაც უაღრესად დადებითი, რაც ჩემი წარსულის სიდიადეს უსვამდა ხაზს. დიახ, იყო დრო, როდესაც მე (და ჩემი უკანალი) მედიკო მკერავის თვალში ,,შვაბრა“ ვიყავი!
გასტრონომიული პლიუსებისადმი ჩემი ღრმა პატივისცემისა და უდიდესი მადლიერების მიუხედავად, გადავდივარ სტატიის შემდეგ ბლოკზე, რომელიც, როგორც თქვენი აბსოლუტური უმრავლესობა სავსებით ლოგიკურად ვარაუდობს, ეძღვნება ,,შვაბრებს“. მას შემდეგ რაც ჩემი პარამეტრები 90/60/90–ს დღითიდღე სულ უფრო და უფრო შორდება და წელში გამოყვანილი კაბაც ისევ ჩემი ბუნდოვანი მომავალის ოცნებად რჩება, სხვა რაღა დამრჩენია, თუ არა ძველი ალბომების დათვალიერება... თუ უცებ წარმოიდგინეთ, რომ შავ-თეთრი ფოტოებისგან აწყობილი ბაბთიანი საგვარეულო ალბომი მიპყრია ხელთ, ცდებით. ალბომიც, ისევე როგორც ამ სატატიის შთაგონების წყარო – ჩემი მეგობრის ზემოხსენებული სტატუსი, facebook-ის და შესაბამისად (ნაწილობრივ მაინც) მარკ ცუკენბერგის საკუთრებაა. ხან რომელ ალბომში აღმოვაჩენ საკუთარ თავს და ხან რომელში. განსაკუთრებით მიყვრას ის ფოტოები, რომლებშიც ყველაზე უფრო მეტად ვგავარ ,,შვაბრას“, ერთ–ერთ ფოტოზე კალორიების აღმრიცხველი ჩემი მეგობრის კომენტარია. კომენტარების ტოპ–ათეულს რომ ვადგენდე, მას პირველ საპატიო ადგილს მივანიჭებდი: ,,lika simindis taros gevxar:))))))))))))))))dzaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan gamxdari xaaaaaaaaaaaaaaaar:))))))))))))))))))))))))“ (იხ. ალბომი ,,zamtris week-endebi“ ფოტო N113). სიმინდის ტარო არ არის ცუდი, თან ეროვნულია - ქართული. სიმინდის ტარომდე, ისევე როგორც ,,შვაბრამდე“ ჯერ კიდევ ძალიან, ძალიან ბევრი მიკლია და აბსოლუტურად ობიექტური მიზეზების გამო, უახლოესი რამდენიმე თვე (წელითქო განზრახ არ დავწერე, გამოუსწორებელი ოპტიმისტის როლს ვთამაშობ ვითომ) მომიწევს გლამურულ ძროხად დარჩენა. ფსიქოლოგიური თერაპიის და თვითშთაგონების არ მჯერა, რამდენიც არ უნდა ვუმტკიცო საკუთარ თავს: Я самая обаятельная и привлекательная, все мужчины без ума от меня–თქო (ეს უკანასკნელი შეიძლება თამამად გამოვტოვოთ გასაგები მიზეზების გამო), ფაქტი ფაქტად რჩება, რომელი მხრიდანაც არ უნდა შევხედო საკუთარ თავს, ძნელია მიხვდე Вини пух-ს უფრო ვგავარ თუ მის გაზიან ბუშტს (Я тучка, тучка, тучка, Я вовсе не Медведь....)
რა შეიძლება იყოს, ამ სტატიის დასკვნითი ნაწილი, როგორ გგონიათ? ფიქრობთ, რომ ნოყიერი პიცის ნაჭერი და ტირამისუ მირჩევნია, ჩემს 36 ზომა ტანსაცმელს??? რადგან თავად ავირჩიე ეს გზა და ,,შვაბრასა“ და გლამურულ ძროხას შორის გამარჯვებული უნდა გამოვავლინო, ვაღიარებ, ძალიან მომენატრება ცომგამოცლილი აჭარული ხაჭაპური და ,,New York Cheesecake“, მაგრამ წელში გამოყვანილი კაბა და ქუსლიანი ფეხსაცმელები (ქუსლიან ფეხსაცმელს ასე გამწარებით იმიტომ მივტირი, რომ ძალიან სასაცილოდ და საცოდავად მეჩვენება ძროხა ქსულებზე, ამიტომ დროებით მათზე სასტიკი უარი ვთქვი) კიდევ უფრო მეტად მენატრება. გლამურულია თუ არა, ძროხა მაინც ძროხაა და მას ისევ სიმინდის ტარო მირჩევნია. ამიტომ, შეიძლება თქვენთვის ბანალურად, ჩემთვის მაინც ,,შვაბრაზე“ გავაკეთებ არჩევანს და ძალიან, ძალიან ვიმედოვნებ, რომ 2012 წლის გაზაფხულის რომელიმე მზიან დღეს მაინც მივალ სამსახურში (სხვათაშორის სამსახური სულ ახლახანს გამოვიცვალე, წარმოიდგინეთ ვმუშაობ ხალხთან ერთად, რომლებმაც როგორც გლამურული ძროხა ისე გამიცნეს და არა როგორც ,,შვაბრა“, რამხელა სტრესია!!!!) იძულებით მოცმული ,,ჟაკეტიკისა“ და ჩაფართხუნებული ,,იუბკის“ გარეშე.
P.S. თუ ამ სტატიის წაკითხვის შემდეგ, თქვენ მაინც არ გადაგიწყვეტიათ დიეტაზე გადასვლა ან გადმოსვლა, ხვალ შაბათია, წამოდით, ერთად ვისადილოთ...
P.S.-ის P.S. სტატიაში გამოყენებულ არც ერთ კომპანიას, ფიზიკურ თუ იურიდიულ პირს, არ მოუმართავს ჩემთვის რეკლამისთვის. მათი რეკლამა ატარებს მხოლოდ ნებაყოფლობით ხასიათს და შესაბამისად, დიდი იმედი მაქვს, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსით გათვალისწინებული გადასახადებით დაბეგვრას არ დაექვემდებარება.