მე პოლიტიზირებული საზოგადოების წევრი ვარ - ნებით თუ უნებლიეთ. ბოლო დროს ყველგან სადაც არ უნდა ვიყო, რაც არ უნდა იყოს მეგობრებთან, კოლეგებთან, ნაცნობებთან, შეკრების მიზეზი, პოლიტიკაზე საუბრამდე მივდივარ, რასაც ხშირ შემთხვევაში საუბარი მხოლოდ პირობითად შეიძლება ეწოდოს. საკუთარ თავსაც კი შევამჩნიე, როდესაც საქმე პოლიტიკას ეხება აგრესიული ვხვდები, ემოცია ხშირად თავს მაკარგინებს და ამ დროს სარკეში თუ მოვლანდე ჩემი თავი მეშინია – შეშლილის გამომეტყველება მაქვს!!!! პოლიტიკურ მდგოამრეობაზე საუბარი, ფიქრი ჩემი გონების, ფიქრების, განცდების და ემოცების სულ უფრო დიდ ნაწილს იპყრობს, რამაც საბოლოოდ დაუოკებელი სურვილი გამიჩინა დავწერო ყველაფერი ის რაც მაწუხებს, რაც უკვე წლებია გროვდება. 

რატომ ხდება ის რაც ხდება და არის კი გამოსავალი?. რატომ არის რომ 20 წელია ერთ ადგილას ვდგავართ და თუ ერთ ნაბიჯს წინ გადავადგამთ, მას აუცილებალად 3 ნაბიჯი მოჰყვება უკან (ეს რა თქმა უნდა პირობითად). ეს წინადადება აბსტრაქტული რომ არ მოეჩვენოს ვინმეს მაგალითებს მოვიყვან: შევარდნაძის დროსაც კი, რომელიც ჩემს მეხსიერებაში ყოვლად ბნელი, უიმედო უპერსპექტოვო, პერიოდი საქართველოს ისტორიაში, როდესაც დაიკარგა სამაჩაბლო და გაიყიდა აფხაზეთი, როდესაც კორუფციამ ჩვენი ცხოვრრების ყველა შესაძლო სფერო მოიცვა და მეცნიერულ დონეზე დასაბუთებული კანონზომიერება გახდა, მეტნაკლები წინსვლები მაინც იყო: სამოქალაქო ომის შემდეგ რამდენიმე წელიწადში შესაძლებელი გახდა ქუჩაში გადაადგილება იმის შიშის აგრეშე, რომ ვიღაცა ან მანქანიდან გადმოგსვავს, ან ჩანთას წაგართმევს. ეს შემთხვევები რა თქმა უნდა მაინც იყო, მაგრამ ყველაფერი ხომ შედარებითია. მაგრამ ამის პარალელურად საქართველოში იყო სიბნელე ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით, ცნობილი მე-9 ბლოკი, რომელიც მუდმივად გამოდიოდა მწყობრიდან, რის გამოც, მახსოვს, მისაღები გამოცდებითვის ფანრით ხელში ვმეცადინეობდი. გაუთავებელი პურის რიგები, ძნელად მოსაპოვებელი საკვები და კიდევ უფრო ძნელად მოსაპოვებელი სახსრები საკვების შესაძენად. კრიმინალურ ბანდებში გაწევრიანებული ახალგაზრდები იარაღებით ხელში და უბნებს შორის წარმოებული გამუდმებული შურისძიება. საერთაშორისო ორგანიზაციების, ევროპის ქვეყნების კეთილი ნების შედეგად საქართველოსკენ მომართული ჰუმანიტარული დახმარებები, კრედიტები და გრანტები გზაში უჩინარდებოდა და არავინ ინტერესდებოდა მათი მიზნობრივი ხარჯვით. ეს ყველაფერი არც ისე დიდი ხნის წინ მოხდა, მაგრამ ეტყობა იმდენად მძიმე იყო ის ჩვენთვის, რომ ვცდილობთ ამაზე აღარ ვიპიქროთ და არ გავიხსენოთ. ალბათ ამიტომაა, რომ არავის გახსენებია მოითხოვოს იმ მთავარი პიროვნების დასჯა, ვისაც ბრალი მიუძღვის ყველაპერ ზემოთ ჩამოთვლილში. მახსოვს, რომ იმ პერიდოში შეიღება ბათუმის ყველა სახლი თეთრად, ბათუმს საერთოდ უხდება თეთრი ფერი.... მაგრამ ამის პარალელურად ასლან აბაშიძის მე-2 თუ მე-4 კლასის მოსწავლე შვილიშვილი სპეციალური შეკვეთილი დამზადებული მანქანით გადაადგილდებოდა ქალაქში რის გამოც ქუჩები პერმანენტულად იკეტებოდა. ბათუმის ძალიან ბევრ სკოლაში იყიდებოდა ნარკოტიკი, ან ხშირ შემთხვევაში კი არ იყიდებოდა საყოფაცხოვრებო საგნებზე, თუ საკვებზე იცვლებოდა. 

ამით იმის თქმა მინდა, რომ წინგადადგმული ნაბიჯები კი იყო, მაგრამ ისინი კარგავდნენ მნიშვნელობას იმ უსამართლობის, უკანონობის, ბოროტების წინაშე რაც პარალელურად ხდებოდა. 

რა შეიცვალა 2003 წლის შემდეგ???? თუ ვინმეს გონია, რომ მე მხოლოდ ცუდს ვხედავ, ძალიან ცდება. 

განხორციელდა მისაღები გამოცდების რეფორმა, რისთვისად დიდი მადლობა. უნივერსიტეტში ნაცნობებობის გარეშე, თითოეულ საგანში ოთხი თუ ხუთი (ეს ტარიფი მუდმივად იცვლებოდა, ფაკულტეტების მიხედვით )ათასი დოლარის გადახდის გარეშე ჩაბარება რეალური გახდა. ძალიან ბევ ნიჭიერ და განათლებულ ახალგაზრდას მიეცა შესაძლებლობა მოეპოვებინა 100%. სახელმწიფო დაფინანსება და უფასოდ მიეღო განათლება იმ უმაღლეს სასწავლებელში რომელსაც აირჩევდა. მაგრამ პარალელურად რა დაემართა სასკოლო პროგრამას???? მაპატიეთ, ძალიან ჩახედული არ ვარ ამ სფეროში, მაგრამ სწორედ ჩახედული ადამიანებისგან არა ერთხელ მსმენია, რომ საქართველოში განხორციელდა აფრიკის ერთ-ერთ უკიდურესად გაჭირევებული ქვეყნის მსგავსი სასკოლო პროგრამის რეფორმა. ვფიქრობ, რომ არაფერი არ დამაკლო და პირიქით ძალიან ბევრი რამ შემძინა თავის დროზე, იმან რომ ვეფხის-ტყაოსნის სწორედ ორიგინალი ვერსია ვისწავლე. რატომღაც მაშინ მნიშვნელობა არ ჰქონდა ნესტან-დარეჯანის კაბის ფერს და ტარიელის ვარცხნილობას, ღირებული იყო მათი მეგობრობის, სიყვარულის, ერთგულების შესახებ ისტორიები. სწორედ სასკოლო პროგრამის რეფორმის შემდეგ გავიგე, რომ ვეფხისტყაოსნის ორიგინალი ტექსტის სწავლება სკოლის ასაკში, დამრთგუნველი შეიძლება იყოს მოსწავლისათვის. 

დიდი მადლობა დაგებული გზებისათვის, მაგრამ ძალიან ხშირად მებადება კითხვა სად დაიგო ეს გზები? უფრო მეტია ის ადგილები სადაც უნდა დაგებულიყო და არ დაიგო, მაგრამ იმისთვის სადაც დაიგო ძალიან დიდი, გულწრფელი მადლობა! 

ხალხის სიყვარულს მოკლებული მილიციის ადგილი, ევროპულად ჩაცმულმა პოლიციელებმა დაიკავეს. უნდა ვაღიარო, თავიდან მათ მიმართ ნდობა მათლაც ძალიან დიდი იყო. ქალაქში ძალიან ბევრი მოქალაქე თავს უფრო დაცულად გრძნობდა იმის გამო, რომ მუდმივად გვიმეორებდნენ `ჩვენ გვიცავს ჩვენი პატრული~, `მადლობა პატრულს!!!~. მაგრამ... საპატრულო პოლიციის რეფორმის განხორციელებიდან ძალიან მალე, აღმოჩნდა, რომ ჯერ ერთი პოლიციის მიერ განხორციელებული თითქმის ყველა სპეცოპერაცია უნდა გაშუქებულიყო ყველა მასობრივი საშუალებით, ყველაზე უმნშვნელო დეტალების ჩათვლით (წარმოიდგინეთ ნებისმიერი ევროპული ქალაქის დღის ქრონიკაში რომ გავიდეს რეპორტაჟები დღის განმავლობაში ქალაქში ჩადენილი დანაშაულების შესახებ, ალბათ ევროპელების ერთი ნაწილი საშინელ პანიკაში ჩავარდება და ფსიქოთერაპიის ხანგძლივ სენასებს გაივლის, დეპრესიისაგან თავის დასახწევად, ხოლო მეორე ნაწილი შეეცდება რაც შეიძლება სწრაფად საცხოვრებლად უფრო მშვიდ ქალაქში გადავიდეს) და მეორე კიდევ უფრო მნიშვნელოვანი, რომ თითქმის ყველა სპეც-ოპერაცია დამთავრდა დამნაშავეების, ხშირ შემთხვევაში კი უბრალოდ ეჭვმიტანილების ადგილზე ლიკვიდაციით. დამნაშავე, რომელმაც სისხლის სამართლის კოდექსით გათვალისწინებული დანაშაული ჩაიდინა, რა თქმა უნდა უნდა დაისაჯოს და უნდა შეეფარდოს ამავე კოდექსით მის მიერ ჩადენილი ქმედებისათვის გათვალისწინებული სასჯელი. ოღონდ ეს უნდა მოხდეს მხოლოდ მას მერე, რაც თითოეული სქმეზე ჩატარდება გამოძიება, პირის ბრალეულობა მხოლოდ უტყუარ მტკიცებულებებს დაეფუძნება და ამის შესასებ სასამართლოს მიერ გამოტანილი იქნება გადაწყვეტილება. ლოგიკურად მებადება კითხვა: რა საჭიროა სასამართლო თუ ნებისმიერ ეჭვმიტანილს ან თუნდაც ყველაზე მძიმე დამნაშავეს ადგილზე გავუსწორდებით და სიცოცხლეს გამოვასალმებთ???? 

მადლობა იმისთვის, რომ დენი წყალი და გაზი შეუფერხებლად მოგვეწოდება. თუმცა აქვე არ შემიძლია არ დავამატო ის, რომ 2003 წლიდან დღემდე საქართველოში ახალი ჰესი არ აშენებულა. მოსახლეობის შეგნება გაიზარდა იქამდე, რომ მოხმარებული დენის საფასური, შენ შენი ჯიბიდან უნდა გადაიხადო. შესაბამისად, ქართველმა ისწავლა, ან ეხლაც სწავლობს მის მიერ გამოყენებული სიკეთეების ყაირათიანი ხარჯვას. გადასახადების გადაუხდელობის შემთხვევაში შესაბამისი სამსახური (და ამაში მას სახელმწიფო, სრულიადა სამართლიანად უჭერს მხარს, განსხვავებით იმ ავად გასახსენებელი პერიოდისგან, რომელზედაც ზემოთ გვქონდა საუბარი) უფლებამისილია შეზღუდოს მოქალაქის უფლება და ის მარტივად რომ ვთქვათ გაზის და/ან დენის გარეშე დატოვოს. 

მაგრამ არ მინდა მუდმივად განათებული ნათურა და არც მუდმივად ჩართული ტელევიზორი, თუ ერთ დღესაც აღმოჩნდება, რომ ჩემი ქვეყნის მოქალაქეები, რომელბსაც ხელისუფლებისაგან განსხვავებული აზრი აქვთ და ამ აზრს სახალხოდ, საჯაროდ გამოთქვამენ ჩემს თვალწინ უნდა დაარბიონ, ცემონ, მიწასთან გაასწორონ, ქვეყნის ღალატში დასდონ ბრალი, მათი ბრალეულობა არც კი გამოიძიონ ისე, მომდევნო ერთი თვე ძილის წინ, ყოველ დღე წამიკითხონ ზღაპარი იმის შესახებ, რომ რაც საკუთარი თვალით ვნახე ისე კი არ იყო, როგორც მე დავინახე და აღვიქვი, არამედ ისე როგოც განმიმარტავენ. როდესაც ვხედავ, რომ პირდაპირ ეთერში ჯურნალისიტებს უვარდებიან, ავტომატებით ემუქრებიან და საბოლოოდ მაუწყებლობა უწყდება იმ ერთადერთ არხს, რომელიც ჩემს როგორც მოქალაქის ინტერესსა და მოთხოვნილებას ასე თუ ისე აკმაყოფილებდა, ვინაიდან ავსებდა იმ განსხვავებული აზრის ნიშას, რომლის არარსებობაც ზოგადად სასიცოცხლოდ აუცილებელია დემოკრატიულობის პრეტენზიის მქონე ქვეყნისათვის. 

დიდი მადლობა განათებული ქუჩებისათვის, ახალი შადრევნებისათვის, კაფეებისათვის, მაგრამ... და ისევ ეს მაგრამ!!!! გვააქვს კი უფლება, ყველას თანასწორად, დავტკბეთ ჩვენს ქალაქში განხორციელებული ცვლიელბებით და საღამო უსაფრთხოდ თუნდაც ახალდაშენებული შადრევნის შორი ახლოს მდებარე რომელიმე კაფეში გავატაროთ???? 

ჩვენი ეს, ერთი შეხედვით უწყინარი უფლება, მაშინვე იზღუდება როგორც კი რთული, დაძაბული სამუშაო დღის შემდეგ ჩვენი ქვეყნის პრეზიდენტი იმავე კაფეში გადაწყვეტს განტვირთვას სადაც ჩვენ. გაუთავებელი ქუჩის გაადაკეტვები, იარაღიანი დაცვის წევრების, საქმიანი მოძრაობა, ალიაქოთი....მაგრამ.... 

უფლების შეზღუდვას ადვილად გადავიტანთ, ეს რომ უფრო მძიმე და საშინელი დანაშაულის საფრთხეს არ გვიქმნიდეს. სანდრო გიგვლიანის მკვლელობა `ძალიან ცუდი შემთხვევა~ კი არ არის, როგორც ის ერთ-ერთმა პოლიტიკოსმა შეაფასა, არამედ ეს არის დანაშაული ადამიანის სიცოცხლის, წინააღმდეგ, ეს არის უკანონობა, უსამართლობა და მარტო ერთი ოჯახის ტრაგედია კი არა, არამედ მთელი საზოგადოების, რომელიც სრულიად დაუცველია მსგავსი შემთხვევების წინაშე. მუდმივად ევროპას რომ გვადარებენ, პასუხად არ შემიძლია არ ვთქვა, რომ ნებისმიერი ევროპის ან თუნდაც არაევროპის, ნებისმიერი დემოკრატიული სახელმწიფოს შინაგან საქმეთა მინისტრის ოჯახის წევრი რომ ყოფილიყო გარეული ასეთი დანაშაულის საქმეში, ის დღეს თავის თანამდებობაზე არ იქნებოდა და ქვეყნის პოლიციური რეჟიმით მართვას ვეღარ გააგრძელებდა, ამ დანაშაულში პასუხისგებაში მიცემული პირები კი დანაშაულის ადეკვატური სახელით დაისჯებოდნენ. 

ძალიან დიდი მადლობა იმისათვის, რომ გარემონტდა სკოლები და საავადმყოფოები და ღვთის წყალობით არა მარტო თბილისში (სამწუხაროდ ბევრს დღემდე გონია, რომ საქართველო მარტო თბილისია), არამედ საქართველოს სხვა ქალაქებში, მაგრამ განა გარემონტებული სკოლები და საავადმყოფოებია ახლა სოფლებისათვის მნიშვნელოვანი. 

ეს არის თემა, რომელიც ყველაზე მტკივნეული და მნიშვნელოვანია 2003 წლის შემდეგ განხორციელებულ მოვლენებთან შედარებით, ამიტომ აქაც მხოლოდ ჩემი, როგორც რიგითი მოქალაქის, აზრის გამოთქმით შემოვიფარგლები: 

2008 წლის აგვისტოში საქართველომ რუსეთის ფედერაციასთან ომი წააგო და არ მოუგია. ეს იყო ნამდვილი ომი, მთელი თავისი სიმძიმით. დაკარგული ტერიტორიებით, გაუბედურებული, უსახლკაროდ დარჩენილი ხალხით, პატივაყრილი, იარაღჩამორთმეული და გაძარცვული ქართული ჯარით. 

რა თქმა უნდა ამნიშვნელოვანია იმის დადგენა, თუ ვინ დაიწყო ომი, ვინ გაისროლა პირველმა, მაგრამ ეს არი არის ამოსავალი წერტილი. ჩემთვის, როგორც საქართველოს მოქალაქისათვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს შედეგს: 

თუ ომი ჩემი ქვეყნის პრეზიდენტმა დაიწყო, მაშინ ის ან ცუდი დიპლომატი და პლიტიკოსია ან უბრალოდ უაზროდ ამბიციული ჭკუასუსტი. 21-ე საუკუნეში ომის დაწყება რუსეთის ფედერაციის წინააღმდეგ...!!!!! ალბათ ყველას კარგად ახსოვს ჩNN მიერ გავრცელებული კადრები ჩვენი და რუსეთის ფედერაციის საბრძოლო ძალის თანაბარდობასთან დაკავშირებით. ამაზე მეტი რომ დავწერო არ მინდა, იმიტომ რომ არც სამხედრო ექსპერტი ვარ და არც პოლიტიკოსი. ვარ უბრალო მოქალაქე, რომელსაც მიაჩნია, რომ გაუმართლებელია შენი ქვეყნის უახლოეს მეზობელთან, რომელზეც მხოლოდ შენ კი არა მთელი ევროვაა ეკონომიკურად დამოკიდებული, ომის დაწყება. ასობით ადამიანის უსახლკაროდ დატოვება, ასობით ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა და შედეგად სწორედ იმის მიღება რაც შენს `მტერს~ რუსეთს აწყობდა: საბოლოდ დაკარგული ტერიტორიები, განიარაღებული ქართული ჯარი, მილიონობით ლარის ღირებულების ტექნიკის მარტივად რუსეთისათვის აგდაცემა. 

ვთქვათ ომი რუსეთმა დაიწყო. რა გააკეთა საქართველომ იმისათვის რომ ეს ომი თავიდან აეცილებინა? მე პირიქით მხოლოდ ომის პროვოცირების ფაქტები მახსენდება. მუდმივად მილიტარისტული კლიპები ტელევიზიით, პოპულისტური გამოსვლები და მუდმივი მუქარა შეურაწყოფა რუსეთის მიმართ. ჩემი, როგორც უბრალო მოქალაქის პოზიციაა, მიმაჩნია რომ ქვეყნის ლიდერს უნდა შეეძლოს მოვლენების ადეკვატური შეფასება და თუ კი ხედავს ქვეყანაში საომარი მოქმედებების დაწყების საშიშროებას, ყველა დიპლომატიურ-პოლიტიკური სამართლებრივი ბერკეტი უნდა გამოიყენოს იმისათვის რომ არ დაუშვას ომი. 

ორივე შემთხვევაში, მე როგორც საქართველოს მოქალაქე ,თავს დამარცხებულად ვგრძნობ. ომის გამართლების ერთ-ერთი არგუმენტი არაერთხელ მოვისმინე, რომ თურმე ჩვენ დავანახეთ მსოფლიოს რუსეთის ნამდვილი სახე! თუ ვინმეს ამის ჯერა....მსოფლიო ასეთი გულუპრყვილო როგორ გგონიათ!!!! ყველამ კარგად იცის იცოდა და ეცოდინება ვინ არის რუსეთი და რა ეკონომიკური თუ სამხედრო შესაძლებლობები აქვს მას. არც ერთი ევროპის ქვეყნის ლიდერი მას ისეთი ტონით არ ელაპარაკება, როგორც ჩემი ქვეყნის პრეზიდენტი, საერტოდ მიმაჩნია, რომ დიპლომატია იმდენად შორს არის წასული, რომ ამ უკანასკნელის მიერ არჩეული ურთიერთობის მანარას საერთოდ არ იყენებს არავინ და არც არის გამოსაყენებელი. 

საქართველომ ომი წააგო რუსეთთან, საქართველო არის ქვეყანა, რომელსაც არ აქვს დადგენილი საზღვრები, საქართველო არის ქვეყანა, რომლის დედაქალაქიდან 30 კმ-ში დგას ოკუპანტის ჯარი და მიუხედავად ამისა მე მაინც უნდა მახარდებდეს შადრევნები და დაგებული გზები? ნუთუ ეს ყველაპერი არ არის საკმარისი იმისათვის, რომ ამ ქვეყნის მთავარსარდალს ერთხელ მაინც შერცხვეს, უბრალოდ საჯაროდ შერცხვეს! 

ისევე როგორც ყველა ნაშრომს, ჩემს წერილსაც ჭირდება დასკვნა და აი ისიც, ჩვენთვის – ქართევლებისთვის: 

ჩვენ - ქართველები არ ვართ განსაკუთრებული ხალხი! ის რომ საქართველო ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანაა არის ღვთის დიდი მადლი და წყალობა, რის გამოც ამპარტავნები კი არ უნდა გავხდეთ, კუდი ყავარზე გავიდოთ და უსაქმურად ველოდოთ, როდის გააკეთებს ჩვენ გასაკეთებელ საქმეს `უხილავი ძალა ზეციდან~, არამედ ღმერთს ყოველ დღე მადლობა შევწიროთ და მადლობა არა სიტყვაში არამედ ჩვენი ქვყნის, ერთამენთის სიყვარულში, ჩვენი ქვეყნის საკეთილდღეო საქმის კეთებაში გამოვხატოთ. 

ვისწავლოთ ერთმანეთის სიყვარული და პატივისცემა არა მხოლოდ სუფრაზე ჭიქით ხელში, არამედ ქუჩაში _ ერთმანეთს თუ დავეჯახებით ბოდიში მოვუხადოთ, ეს სირცხვილი არ არის, რიგში - რაც არ უნდა გვეჩქარებოდეს, არ გადავხატეთ თავზე ჩვენს წინ მდგომს, მაღაზიაში _ ყიდვისას თუ გაყიდვისას არ დავამადლოთ ერთმანეთს ჩვენი არსებობა, გავიღიმოთ და მადლობა ვუთხრათ, სამსახურში _ არ გაგვეხარდეს, თუ ჩვენმა კოლეგამ შეცდომა დაუშვა, არ შეგვეშინდეს პასუხისმგებლობის ჩვენ თავზე აღების, არ გავუკეთოთ და არც ვუსურვოთ ერთმანეთს ბოროტება, თუნდაც მხოლოდ იმიტომ, რომ ამით ყველაზე მეტად ისევ ჩვენ ვზარალდებით. 

ჩვენს ქვეყანას არ ჭირდება გულში მუშტების რტყმა და იმის ძახილი, როგორ გვიყვარს საქართველო, არც ჩვენი თავდადება, თავგანწირვა ჭირდება. ჩვენ ქვეყანას ჩვენ ცოცხლები, ჯანმრთელები და მონდომებით აღსავსენი ვჭირდებით დღეს. ვაკეთოთ ჩვენი საქმე, თითოეულმა 

ჩვენთაგანმა ჩვენი ცოდნის, განათლების, კვალიფიკაციის შესაბამისად, პატიოსნად და კეთილსინდისიერად, ნუ დაველოდებით რომ მას ჩვენ ნაცვლად ვინმე სხვა გააკეთებს, ნაკლებად დავინტერესდეთ სხვისი შეცდომებით და ვიმუშაოთ საკუთარზე. ამოსავალი იყოს ჩვენი და ჩვენი ქვეყნის კეთიდღეობაზე, განვითარება, წინსვლა. ხშირად გავიხედოთ ჩვენი ფანჯრის, სახლის კარების ზღურბლის გარეთ. 

ნუ დავიჩემებთ, რომ მხოლოდ რასაც და როგორც ჩვენ ვფიქრობთ არის მართალი და ჭეშმარიტი. დავუშვათ განსახვავებული აზრის არსებოდა, პატივი ვცეთ განსხვავებულ აზრს. 

დავანებოთ თავი პოლიტიკოსების, თანამდებობის პირების სიყვარულს. შევაფასოდ მათი განხორციელებული ქმედებები ობიექტურად, მოვიწონოთ მათი რეფორმები, მაგრამ ნუ შეგვეშინდება გაკრიტიკება. პატივი ვცეთ მათ და სიყვარული მხოლოდ ჩვენ შვილებს, მშობლებს, დებს ძმებს მეგობრებს ახლობლებს მოვახმაროთ. 

უარი ვთქვათ ძალადობაზე. არ გამოვიყენოთ ძალადობა სხვისი შვილების მიმართ, იმიტომ რომ ჩვენი შვილები არ გახდნენ ძალადობის მსხვერპლი. საქმე რომლის საწყისი შურისძიება, ამბიციების დაკმაყოფილება, რევანშიზმი, შუღლი და ბოროტებაა თავიდანვე განწირულია. ნუ გამოვიყენებთ ბრძოლის იმ მეთოდებს, რომლებსაც საჯარო გამოსვლებში ჩვენ თვითონვე ვგმობთ. 

მიუხედავად იმისა, რომ წერის დაწყების წინ არ მქონდა ეს განზრახვა, ჩემი წერილი უნდა დავასრულო იმით, რომ ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამოდინარე, ვფიქრობ, გამოსავალი ამ ეტაპზე მაინც ერთია: ჩვენი ხელისუფლება უნდა შეიცვალოს, 2003 წლიდან დღემდე განხორციელებული ყველა ქმედება და მოვლენა ადეკვატურად უნდა შეფასდეს, ყველა ჩადენილი დანაშაული გამოძიებულ უნდა იქნას და ყველა დამნაშავეს ადეკვატური სასჯელი უნდა შეეფარდოს. მხოლოდ ამის შემდეგ შეიძლება ქვეყნის წინსვლაზე ფიქრი, ქმედება და არა საუბარი. ჩვენ, განვმეორდები და ვიტყვი, თითოეულმა ჩვენთაგანმა ჩვენი საქმის კეთილსინდისიერი და პატიოსანი კეთებით, უნდა დავაყენოთ საქართველო დემოკრატიის, სამართლებრივი, თავისუფალი სახელმწიფოს შენების გზაზე. ეს რთული და ხანგძლივი პროცესია, რომელიც არც ერთი, ორი ან თუნდაც 5 წლით შემოფარგლება, გადამწყვეტი და მნუიშვნელოვანი არის სწორეს ის, რომ თუნდაც 20 წლის შემდეგ, როდესაც უკვე ჩვენი შვილები დაიკავენებ ჩვენს ადგილს, საქართველო შედგეს როგორც დემოკრატიული სახელმწიფო და ჩვენი შვილები იყვნენ თავისუფალი ქვეყნის თავისუფალი მოქალაქეები ამ სიტყვის პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით. 

2009 წელი 

ქ. თბილისი